Vogels van ondraaglijk groot verlies



27 FEBRUARI 2005 .

Dagmar was op deze dag voor de ochtend en middag vrij gepland , ze zou de avonddienst in La Pidola doen dus ze kon overdag naar de manege met haar maatjes .

Omstreeks 13.30 uur kreeg ik in De Draak bezoek van twee agenten die me vroegen om even apart met ze te gaan zitten ; aan de uitdrukking op hun gezicht zag ik dat er een onheilstijding aan zat te komen en die kwam er ook !

Dagmar was achterover gevallen van haar paard en was met een trauma helikopter naar het Universitair Ziekenhuis Antwerpen gevlogen ; adres en contactpersoon / telefoonnummers werden me doorgegeven . Het werd me direct ijskoud om het hart ; dit zijn berichten waar elke ouder “ doodsbang “ voor is .

Het kon geen gewoon ongeval zijn ( been of botbreuk ) anders wordt er geen traumahelikopter ingezet zo bedacht ik me .

Trix en onze dochters gewaarschuwd ; ik wist dat ik niet bekwaam was om auto te rijden want dat zou met onverantwoorde snelheid gaan richting Antwerpen . Onze chef-kok heeft ons toen gereden en eenmaal op de afdeling waar onze Dagmar lag stortte onze wereld , ons toekomstbeeld voor haar geheel in .

Haar val had een dermate zwaar trauma in haar hersenen ( hersenstam ) veroorzaakt dat er niets meer aan te doen viel ; zeer schrale troost was dat men ons verzekerde dat Dagmar er zelf niets van gemerkt heeft en geen enkele pijn heeft geleden .

Anderhalve dag later werd vastgesteld dat er geen enkele hersenactiviteit meer was en konden er organen uitgenomen worden waarmee Dagmar uiteindelijk 5 medemensen wel een toekomst heeft kunnen geven .

De uitvaart werd door meer dan 960 medelevende mensen bezocht evenals de condoleance in De Draak ; dat gaf enige troost maar ons toekomstbeeld niet zozeer voor onszelf was / is voorgoed en totaal veranderd . Hoe nu in hemelsnaam verder ????

Ik wist dat de periode van begrip bij mensen , ook bij zo’n onmogelijk zwaar verlies , van korte , niet al te lange duur zou zijn .

In het belang van onze dochters Kirsten en Esther , maar ook dat van onze medewerkers en bedrijf moesten we de draad weer zo snel mogelijk oppakken .

Trix en ik besloten om de dag na de uitvaart in ons restaurant Hemingway wat te gaan eten ; er moest tenslotte een eerste stap gezet worden en dat kan dan beter maar zo snel mogelijk , hoe zwaar dat ook valt .

Ik herinnerde me toen een Chinees gezegde :

NIEMAND KAN VOORKOMEN DAT VOGELS VAN ZWAAR VERDRIET OP JE SCHOUDERS NEERDALEN : ZORG ER WEL VOOR DAT ZE GEEN NESTEN IN JE HOOFD GAAN BOUWEN .