De "rustige" jaren
Na de ingebruikname van de dependance als Residence Dagmara volgden er een aantal jaren van betrekkelijke rust. Mijn echtgenote en onze 2 dochters en ikzelf hadden tijd en “rust “ nodig om met ons verdriet om te gaan ; de uitdrukking “ heb je het een plaatsje kunnen geven “ heb ik nooit begrepen en dat doe ik nog steeds niet . Zo’n enorm verlies blijft elke dag bij je zij het dat de “ rauwe pijn “ verandert in berusting . en natuurlijk , we moesten door voor bedrijf , medewerkers en onze twee dochters.
Een en ander sloot zeker niet uit dat ik kritisch bleef op organisatie maar ook op de “ fysieke gesteldheid “ van kamers , zalen e.d. . De 5e verdieping van de draak moest aangepakt worden vond ik , de kamers moesten groter op deze verdieping en de tuimelramen moesten gewijzigd worden in dakkapellen , dat zou de ruimtelijke beleving ten goede komen .
Zo gezegd , zo gedaan en Jan Weyts en ik waren het binnen no time met elkaar eens en een en ander werd voortvarend ter hand genomen . na een verbouwing van een klein half jaar konden deze kamers weer in gebruik genomen worden en konden de kamers op deze verdieping maar ook die op de 4e en 6e verdieping opnieuw worden gestoffeerd en gemeubileerd .
Wel twee kamers minder maar wel grotere die meer bij de draak pasten .
Daarna naar beneden en de toiletten achter de st. Maartenzaal opnieuw betegeld en dat was het dan voorlopig weer . Inmiddels bedachten Trix en ik dat het misschien leuk was een klein “ pied a terre “ in zuid-oost Italië te realiseren , in het dorp waar schoonzus en zwager woonden . we zouden daar dan af en toe naar toe kunnen om zo tot rust te komen . We zijn daar een kleine twee jaar mee bezig geweest , een plaatselijke architect had mooie tekeningen gemaakt en we hadden samen met een neef van me deze plannen verder ontwikkeld . We schrijven inmiddels 2009 .
Op een zondagmiddag zat ik naar “ buitenhof “ te kijken en werd minister w. bos geïnterviewd , over de economische onrust in de USA , de huizen / hypotheekbubbel en de gevolgen die het zou hebben daar . Vraag was ook of we er hier , in Europa / Nederland last van zouden gaan krijgen en bos antwoordde ontkennend . ik heb dat met grote verbazing aangehoord en ik zei toen tegen Trix “ dat huis in Italië gaat niet door , we stoppen daar geen euro in “ ik heb neef Michel opgebeld en gezegd wat mijn visie was voor de toekomst hier ( economisch en financieel ) en dat ik alles afblies.
Een klein jaar later zou ( helaas ) blijken dat mijn voorgevoel me niet bedrogen had en dat er grote economische en daarna financiële “ uitdagingen “ zouden komen . Als ik het project in Italië had doorgezet zouden we de draak echt in de gevarenzone hebben gebracht ( dividend uitkeren ) . Inmiddels waren de gevolgen van de crisis ook in de draak duidelijk merkbaar , teruglopend hotel en restaurant bezoek . Op enig moment besloot ik Hans van Spronsen weer in te schakelen om het hele bedrijf door te lichten en om een plan de campagne te schrijven om de aankomende moeilijke jaren door te komen. Dat hield in voor mij weer “ vol op de bok “ , bestuursfuncties afbouwen , en de exploitatie scherp op de wind laten zeilen .
Ik heb , voordat we dat plan schreven , alle medewerkers door hans laten interviewen ( 2x ) en daarbij afgesproken dat alles wat hem ter oren kwam bij hem zou blijven . Als er aanpassingen in een bedrijf nodig zijn dan moet er ook vrijmoedig richting directie commentaar kunnen worden gegeven . Zo geschiedde en op 10 december 2011 werd het plan aan alle medewerkers gepresenteerd waarbij ook de rol van mij “ tegen het licht “ werd gehouden . Dat was niet zozeer pittig als wel verhelderend maar alleen op deze basis / manier hou je als directie het vertrouwen vast van je medewerkers en kun je gezamenlijk op een goed fundament de toekomst in . Je moet ook kritisch naar jezelf durven kijken en dat bespreekbaar maken binnen je team . Daarbij is door mij de verzekering gegeven dat ervan uit werd gegaan dat alle medewerkers in dienst konden blijven . Intussen was dochter Kirsten toegetreden tot het management team .