Vogels van ondraaglijk groot verlies
27 FEBRUARI 2005 .
Dagmar was op deze dag voor de ochtend en middag vrij gepland , ze zou de avonddienst in La Pidola doen dus ze kon overdag naar de manege met haar maatjes .
Omstreeks 13.30 uur kreeg ik in De Draak bezoek van twee agenten die me vroegen om even apart met ze te gaan zitten ; aan de uitdrukking op hun gezicht zag ik dat er een onheilstijding aan zat te komen en die kwam er ook !!
Dagmar was achterover gevallen van haar paard en was met een trauma helikopter naar het Universitair Ziekenhuis Antwerpen gevlogen ; adres en contactpersoon / telefoonnummers werden me doorgegeven . Het werd me direct ijskoud om het hart ; dit zijn berichten waar elke ouder “ doodsbang “ voor is .
Het kon geen gewoon ongeval zijn ( been of botbreuk ) anders wordt er geen traumahelikopter ingezet zo bedacht ik me .
Trix en onze dochters gewaarschuwd ; ik wist dat ik niet bekwaam was om auto te rijden want dat zou met onverantwoorde snelheid gaan richting Antwerpen . Onze chef-kok heeft ons toen gereden en eenmaal op de afdeling waar onze Dagmar lag stortte onze wereld , ons toekomstbeeld voor haar geheel in .
Haar val had een dermate zwaar trauma in haar hersenen ( hersenstam ) veroorzaakt dat er niets meer aan te doen viel ; zeer schrale troost was dat men ons verzekerde dat Dagmar er zelf niets van gemerkt heeft en geen enkele pijn heeft geleden .
Anderhalve dag later werd vastgesteld dat er geen enkele hersenactiviteit meer was en konden er organen uitgenomen worden waarmee Dagmar uiteindelijk 5 medemensen wel een toekomst heeft kunnen geven .
De uitvaart werd door meer dan 960 medelevende mensen bezocht evenals de condoleance in De Draak ; dat gaf enige troost maar ons toekomstbeeld niet zozeer voor onszelf was / is voorgoed en totaal veranderd . Hoe nu in hemelsnaam verder ????
Ik wist dat de periode van begrip bij mensen , ook bij zo’n onmogelijk zwaar verlies , van korte , niet al te lange duur zou zijn .
In het belang van onze dochters Kirsten en Esther , maar ook dat van onze medewerkers en bedrijf moesten we de draad weer zo snel mogelijk oppakken .
Trix en ik besloten om de dag na de uitvaart in ons restaurant Hemingway wat te gaan eten ; er moest tenslotte een eerste stap gezet worden en dat kan dan beter maar zo snel mogelijk , hoe zwaar dat ook valt .
Ik herinnerde me toen een Chinees gezegde :
NIEMAND KAN VOORKOMEN DAT VOGELS VAN ZWAAR VERDRIET OP JE SCHOUDERS NEERDALEN : ZORG ER WEL VOOR DAT ZE GEEN NESTEN IN JE HOOFD GAAN BOUWEN .